Müglecherwys erstuunt üs ds Wärch vom Alexandre Voisard dür sy grossi Vilfalt: näbe de Gedicht gits da d Erzählig u d Notizbüecher, u sogar d Zeichnig bezieht sech uf verschidenschti Prosaarte. Aber das Wärch isch vor allem poetisch, we me drunder in erschter Linie di ständigi Sorg, ds Ästhetische mit em Ethnische zämezbringe versteit u weniger di bsunderi Form. Der Alexandre Voisard isch nid nume der Dichter vor Liberté à l’aube (1967); es wär faltsch, sys Wärch uf dä sicher wichtig Text z beschränke, wo nume e Teil vo sym Schrybe usmacht, wo ständig i Bewegig isch. Le Déjeu (1997) bildet en andere, glych wichtige Teil, wo der Dichter en Art Bilanz vo sym Schaffe zieht. Hie chöme di grosse Frage vor, wo der Outor beschäftige: d Beziehig zum Mitmönsch, zu de Wurzle, zur Landschaft, zu de Bilder, zur Heimat, zur Poesie, aber mit der Distanz vom Alter erfasst. Das Buech isch aber nid nume e Bilanz, es tuet nöji Perspektiven uuf, e nöie Wäg sech yzordne: uf der Höchi vom Mönsch.